ஆரியர்கள் மத்திய ஆசியப் பகுதியிலிருந்து கைபர், போலன் கணவாய் வழியாக இந்தியாவிற்குள் குடியேறியவர்கள்.
சுமார் 4,000 ஆண்டுகளுக்கு முன் இந்தியாவிற்குள் நுழைந்த ஆரியர், பின்னர் சில நூற்றாண்டுகளில் வட இந்தியா, முழுவதிலும் பரவிக் குடியமார்ந்தனர்.
இந்தியாவில் அவர்கள் குடியேறிய பகுதி அரிய வர்த்தம் எனப்பட்டது. ஆரியர்கள் கால்நடைகளைக் கொண்டு வாழ்வு நடத்தினர்.
வரலாற்றில் இக்காலக்கட்டம் வேதகாலம் என்று அழைக்கப்படுகிறது.
முற்பட்ட வேதகாலம் (அ) ரிக் வேதகாலம் (கி.மு.1500 – கி.மு. 1000)
ரிக்வேதம் தொகுத்த காலத்தில் ஆரியர்கள் பெரும்பாலும், இன்றைய பாகிஸ்தானில் உள்ள சிந்துப் பகுதியிலேயே வாழ்ந்தனர். அவர்கள் முதலில் பஞ்சாபில் இருந்த சப்தசிந்து எனப்பட்ட (எழு நதிகள் பாயும் நிலம்) பகுதியில் குடியேறினர்.
ஆரியர்களின் சமூக சமுதாய அமைப்பு குடும்பம் – கிராமம் – விஸ் – ஜனா – ஜனபதா என்பதாக அமைந்திருந்தது.
சமுதாயத்தின் அடிப்படை அலகு குடும்பம், பல குடும்பங்கள் இணைந்தது கிராமம், கிராமத்தின் தலைவர் கிராமணி பல கிராமங்கள் இணைந்து விசு (விஸ்) என்ற பெரிய குழுவானது. இதன் தலைவர் ‘விசுவபதி’ பெரிய ஆட்சி அமைப்பு ‘ஜனா’ இதன் தலைவன் ராஜன் (அரசன்) .
ராஜ்யத்தில் வாழ்ந்த மக்கள் பிரஜைகள் எனப்பட்டனர்.
அரசர் பிரஜாபதி என்றும் அழைக்கப்பட்டார். அரசப்பதவி பரம்பரை உரிமையாகக் கருதப்பட்டது.
சபா – முதியவர் அவை.
சமிதி – ஊர்மக்களின் பிரநிதிகளைக் கொண்ட அவை குடும்பத்தின் தலைவன் தந்தை. ஆண்களுக்கு இணையாகப் பெண்களும் கல்வி கற்றனர்.
விஸ்வவாரா, அபலா, கோசா, லோபமுத்ரா போன்ற பெண் கவிஞர்களும் இருந்தனர்.
ஒருதார மணம், பலதாரமணம் ஆகியவை நடைமுறையில் இருந்தன. விதவைகள் மறுமணம் செய்து கொள்ள அனுமதிக்கப்பட்டனர்.
ரிக் வேதகால மக்கள் கால்நடை வளர்ப்பையும், வேளாண்மையையும் முக்கியத் தொழில்களாகக் கொண்டனர்.
இரும்பின் பயனை நன்கு அறிந்திருந்ததால் பல கருவிகள் செய்தனர். நூல் நூற்றல் மற்றொரு முக்கியுத் தொழிலாகும்.
பருத்தி, கம்பளி ஆடைகளை உற்பத்தி செய்தனர்.
பொற்கொல்லர்கள் அணிகலன்களையும். குயவர்கள் வீட்டுப் பயன்பாட்டிற்கான மண் பாண்டங்களையம் உற்பத்தி செய்தனர்.
பண்டமாற்று முறை வழக்கத்திலிருந்தது. நதிகள் போக்குவரத்துக்குப் பயன்பட்டன. நி‘கா என்ற தங்க அலகுகள் வாணிகத்தில் பயன்படுத்தப்பட்டன.
வேத கால மக்கள் கோதுமை, பார்லி, பால், தயிர், நெய், காய்கறிகள், பழங்கள், இறைச்சி போன்றவற்றை உணவாகக் கொண்டனர். சோம சுரா பானங்களைப் பருகினர்.
பருத்தி, கம்பளி உடைகளை உடுத்தினர்.
இயற்கையையும், அதன் சக்கியையும் வணங்கினர். சூரியன், நெருப்பு, காற்று, வானம், மரங்கள் ஆகியவற்றை வழிபட்டனர்.
இந்திரன், வருணன், அக்னி, எமன் ஆகிய கடவுள்களை வணங்கினர். கோயில்களோ, சிலை வழிபாடோ முந்தைய வேதகாலத்தில் இல்லை.
அஸ்வமேதம், இராஜசூயம், வாஜபேயம் ஆகிய யாகங்கள் நடத்தப்பட்டன.
முற்பட்ட வேதகால மக்கள் காபுலிலிருந்து – மேல்கங்கைவரை பரவி இருந்தனர்.
பிற்பட்ட வேதகாலம் (கி.மு.1000 – கி.மு.600)
ரிக் வேத காலத்திற்குப் பின்னர் சாம, யஜூர், அதர்வண வேதங்களின் காலத்தைப் பிற்பட்ட வேதகாலம் எனலாம்.
இக்காலத்தில் முக்கிய அரசாட்சிப் பகுதியாகக் கங்கைச் சமவெளி அமைந்திருந்தது.
இப்பகுதியில் கோசலம், விதேகம், குரு, மகதம், காசி, அவந்தி, பாஞ்சாலம் போன்ற அரசுகள் தோன்றின.
இரும்பு அதிக அளவில் பயன்படுத்தப்பட்டது. நெல், கருநிலத்திற்குச் சாண உரமிடும் முறை தோன்றியது. கம்பு, பார்லி, கோதுமை பயிரிடப்பட்டன.
நிஷ்கா, சுவர்ணா, சதமானா முதலான தங்க, வௌ;ளி நாணயங்கள் புழக்கத்தில் இருந்தன.
இக்காலத்தில் சாதி அமைப்பு முறை தோன்றி வலுப்பட்டது.
இது வருண தர்மம் என்றும் அழைக்கப்பட்டது.
யாகம் மற்றும் புரோகிதம் செய்வோர் பிராமணர்கள் என்றும், உயிரைப் பணயம் வைத்துப் போர்புரிந்து நாட்டைக் காப்பவர்களும், ஆள்பவர்களும் சத்திரியர்கள் என்றும், பயிர்த்தொழிலும், வாணிகமும் செய்வோர் வைசியர்கள் என்றும் அழைக்கப்பட்டனர். இம்மூன்று பிரிவினருக்கும் குற்றேவல் செய்வோர் சூத்திரர்கள் எனப்பட்டனர்.
வேதகாலத்தில், மகளிர் நிலையில் முன்னேற்றம் காணப்படவில்லை.
கணவன் இறந்தால் மனைவி உடன்கட்டை ஏறும் வழக்கம் நடைமுறையில் இருந்தது.
கார்கி, மைத்ரேயி போன்ற பெண்கள் கல்வியில் சிறந்து விளங்கினர்.
பிரம்மன், விஷ்ணு, ருத்ரன் (சிவன்) ஆகியோர் முக்கியத்துவம் பெற்றனர்.
மக்கள் ஆன்மா, வினைப்பயன், மோட்சம் போன்றவற்றில் நம்பிக்கை கொண்டிருந்தனர்.
ரிக் வேதகால காலம் – கி.மு.1500-கி.மு.1000
ரிக் வேதகாலத்தில் வாணிகத்தில் பயன்படுத்தப்பட்ட தங்க நாணய அலகு – நிஷ்கா
பின் வேதகாலத்தில் கல்வியில் சிறந்து விளங்கிய பெண்களுள் ஒருவர் – கார்கி
